Jak można uzyskać pomoc ze strony Pracowni Psychologii?
Pacjenci przebywający na oddziałach mogą poprosić o kontakt z psychologiem lekarza prowadzącego lub personel pielęgniarski. Mogą także sami zgłosić się do Pracowni Psychologii osobiście ( 3 piętro, pokój 3070) lub telefonicznie 61 8850 882.
W podobny sposób skontaktować się mogą z psychologiem lub pracownikiem socjalnym rodziny pacjentów.
Osoby, które ukończyły leczenie lub wiedzą o konieczności podjęcia leczenia mogą ustalić termin rozmowy z psychologiem lub pracownikiem socjalnym telefonicznie tel. 61 8850 882 ( w godzinach 8.00- 15.00)
Jakie są cele psychologicznego wsparcia podczas leczenia choroby nowotworowej?
Celem terapii psychologicznej jest odzyskanie równowagi psychicznej po szoku spowodowanym otrzymaniem rozpoznania choroby nowotworowej i rozpoczęciem leczenia. Praca z psychologiem-psychoonkologiem polega na zachęceniu do wyrażenia trudnych emocji, dążeniu do zmniejszenia intensywności przeżywanego lęku i smutku, na pomocy w akceptacji zmian spowodowanych chorobą i leczeniem. Wraz z psychologiem-psychoonkologiem Pacjent może zastanowić się nad tym, co doda jemu sił podczas leczenia i co pozwoli na odnalezienie swojego miejsca po ukończeniu terapii (nie wszyscy nasi pacjenci mogą wrócić do pracy zawodowej…). Celem terapii byłoby także radzenie sobie z trudnościami związanymi bezpośrednio ze stosowanymi metodami leczenia… (np. z lękiem przed naświetlaniami, konkretnymi badaniami).
Czy są jakieś konkretne umiejętności, których nauczyć nas może psycholog-psychoonkolog?
Poza rozmowami na temat zmian spowodowanych przez chorobę i leczenie u konkretnej osoby (w konkretnej rodzinie), psycholog-psychoonkolog może pomóc w opanowaniu nadmiernego pesymizmu, lęku przed poszczególnymi badaniami (np. przed tomografią komputerową u osób cierpiących na klaustrofobię), może także nauczyć metod odprężenia i wizualizacji (tak, żeby poprzez wyobraźnię stymulować organizm do szybszego odzyskiwania siły, żeby łagodzić nudności towarzyszące chemioterapii itp.). Informujemy, że na stronie głównej Wielkopolskiego Centrum Onkologii www.wco.pl mogą Państwo znaleźć pełen tekst informatora na temat emocjonalnych skutków choroby nowotworowej.
Kiedy konieczne jest udanie się po pomoc do psychologa-psychoonkologa albo- lekarzapsychiatry?
Psycholog-psychoonkolog i lekarz psychiatra potrzebni są przede wszystkim wtedy, kiedy to, co przeżywamy w znacznym stopniu dezorganizuje naszą umiejętność radzenia sobie z codziennymi obowiązkami. Na przykład, jeśli płaczemy od długiego czasu i „nie czujemy ulgi po wypłakaniu się”. Jeśli nie mamy poczucia sensu naszego życia, jeśli nie możemy zapanować nad rozdrażnieniem, złością. Także wtedy, kiedy boimy się o stan naszego zdrowia, mimo dobrych efektów terapii. Jeśli nie możemy wrócić do naszego trybu życia mimo zakończonego leczenia. Jeśli zauważymy szczególne, nietypowe dla nas wcześniej kłopoty: z myśleniem, możliwością skupienia uwagi…Warto też pomyśleć o psychologu-psychoonkologu, kiedy skutki uboczne leczenia odczuwamy nawet przed podaniem chemioterapii.
Czy prawdą jest to, że podczas leczenia nie wolno się załamywać psychicznie?
Popularny jest pogląd, zgodnie z którym pacjenci powinni „być dzielni”, „nie powinni się załamywać” bo to mogłoby źle wpłynąć na leczenia. Tak naprawdę jest to trochę bardziej skomplikowana zależność. Nasz spokój, opanowanie może pomóc, może mieć korzystny wpływ na złagodzenie ewentualnych skutków ubocznych leczenia. Jednak emocje, które towarzyszą leczeniu (nasz strach, smutek) są bardzo silne i NATURALNE. Dlatego ważne jest także to, czy możemy wyrazić te uczucia?
Czy musimy nasz strach ukrywać przed bliskimi?
Jeśli tak, to dodatkowo, obok zmartwienia związanego z chorobą, dokuczałaby nam samotność, konieczność udawania przed otoczeniem dobrego samopoczucia, Taka sytuacja byłaby dodatkowym obciążeniem dla osób chorych… Życzylibyśmy wszystkim, żeby nie czuli się osamotnieni i żeby w trudnych chwilach mieli z kim rozmawiać, żeby mieli gdzie szukać pomocy…Na pewno bardzo ważną rolę osób wspierających chorego odgrywają osoby bliskie (rodzina, przyjaciele).
Czy każdy potrzebuje pomocy psychologa-psychoonkologa?
Na razie wielu z nas krępuje się zwrócić o pomoc do psychologa. Osoby silne psychicznie takie, które mają wsparcie w najbliższych lub takie, które znają siebie na tyle, że wiedzą co im pomaga w trudnej sytuacji prawdopodobnie nie wymagają pomocy terapeuty. Jednak ważne jest to, żebyśmy zrozumieli, że doświadczenie choroby nowotworowej jest bardzo trudną sytuacją i samo poszukiwanie pomocy u terapeuty nie oznacza „nie radzenia sobie”, nie musi oznaczać tego, że ktoś np. przeżywa depresję Po prostu warto szukać dla siebie pomocy w nowej, trudnej sytuacji, zwłaszcza, jeśli w naszym otoczeniu nie ma osób z podobnym doświadczeniem.
Co poza rozmową z terapeutą może zrobić dla siebie sam Pacjent?
Warto rozpoznać w sobie samym to, czego potrzebujemy? Czy chcemy być sami? Z kim chcemy rozmawiać o naszych przeżyciach? Z kim chcielibyśmy np. przyjść na kolejną chemioterapię, badanie kontrolne? Od kogo możemy spodziewać się wsparcia i czy sami potrafimy się o to ubiegać? Czy są osoby, które mają na nas zły wpływ, np. przez „użalanie się nad nami”, „udzielanie rad”?… Warto rozmawiać z najbliższymi o naszych potrzebach. Oni też muszą „nauczyć się nowej sytuacji”, odnaleźć się w niej. Nawet najbardziej kochająca osoba może nie domyślać się naszego samopoczucia np. po chemioterapii… Warto zadbać o to, by nie być samemu, zwłaszcza, jeśli widzimy, że będąc sami w domu stajemy się „bardziej przygnębieni”, wystraszeni. Dużą pomocą może być przypomnienie sobie tego, gdzie czujemy się dobrze, co lubimy robić, żeby przez samo odbieganie myślami od czekającej nas terapii zadbać o chwilę spokoju (trochę łatwiej mają osoby mające własne pasje, zainteresowania…)